Meme kanseri kıymetli bir sıhhat sorunu olmaya devam etmektedir. Epidemiyolojik olarak 70 yaşına kadar olan bayan popülasyonun %10’u göğüs kanserine yakalanmaktadır. Göğüs kanseri erken tanısı konduğunda tedavisi mümkün olan bir hastalıktır. Önleyici hekimlik tarafından bakıldığında, kendi kendini muayene konusundaki eğitimin üzerinde bilhassa durulmaktadır. Fakat göğüs kanserinin sağ kalım oranına kendi kendini muayenenin tesirini gösterecek kesin bilgiler bulunmamaktadır. Öte yandan göğüs ile ilgili klinik belirtiler nedeniyle tabibe müracaatlar klinik uygulamada epey kıymetli sayıdadır. Göğüs ile ilgili yakınmalar nedeniyle tabibe müracaatlar son yıllarda artış göstermiştir. Göğüs biyopsileri tüm cerrahi patoloji örneklemeleri içinde %5 oranında bulunmaktadır. Görüntüleme sistemlerinde sağlanan gelişmelere rağmen klinisyen tarafından yapılan cerrahi teşebbüslerin %26’sı kanser varlığını göstermek emelli olmaktadır. Erken teşhiste mamografi birinci sırada yer almaktadır. Günümüzde tarama mamografileri ile birlikte fizik muayenenin göğüs kanserinden vefatları %25 azalttığı istikametinde datalar bulunmaktadır. Fakat sağlanan bir çok gelişmeye rağmen, 50 yaşın altındaki hastalarda kanserin erken tanısı zorluğunu korumaktadır. Bunun sonucu olarak benign göğüs hastalıklarını taramaya yönelik yapılan teşebbüsler psikososyal ve finansal maliyeti de göz önünde bulundurulursa bilhassa kanser tanısı koymak açısından değerini muhafazaya devam etmektedir. Bu durum göz önüne alındığında bilhassa kanserin teşhisinin konması ya da Dr.Hüsnü Göksel’in tarifi ile “memede kanser olmadığının ispatı” klinisyenin (cerrah-radyolog-patolog) temel gereği olmalıdır.
1 dakika okuma süresi
